BULDOG FRANCUSKI (Bouledogue Français)

POCHODZENIE: Francja

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 03.11.2014

UŻYTKOWOŚĆ: Pies ozdobny i do towarzystwa

KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa.

Sekcja 1.1: Małe molosowate.

ZARYS HISTORII RASY: Prawdopodobnie, jak wszystkie dogowate i molosy z Epiru i Cesarstwa Rzymskiego, ten krewniak buldoga angielskiego, psów średniowiecznych Alanów i małych odmian francuskich ras dogowatych, znany dziś jako buldog francuski, jest wynikiem rozmaitych krzyżówek, przeprowadzanych przez zapalonych hodowców w robotniczych dzielnicach Paryża około roku 1880. W okresie tym właścicielami buldogów byli tragarze, rzeźnicy i wozacy paryskiego targowiska Les Halles; wkrótce jednak, dzięki swemu niezwykłemu wyglądowi i usposobieniu, rasa zjednała sobie względy arystokratów oraz artystów i stała się niezwykle popularna. Pierwszy klub buldoga francuskiego został założony w Paryżu w 1880 r. Pierwsze rejestracje miały miejsce w roku 1885, zaś wzorzec ustanowiono w roku 1898, tzn. w roku uznania rasy przez francuskie Société Centrale Canine. Pierwszego buldoga francuskiego wystawiono w roku 1887. Wzorzec, zmodyfikowany w latach 1931-1932 i 1948, został ponownie zredagowany w roku 1986 przez H.F. Reanta przy współpracy R. Triqueta (publikacja FCI w 1987 r.), następnie w roku 1994 przez Violette Guillon (publikacja FCI w 1995 r.) i ostatnio w roku 2012 przez komitet Klubu Buldoga Francuskiego

WRAŻENIE OGÓLNE: Typowy mały molos. Pies mocny w swej małej postaci, krótki, krępy, zwarty we wszystkich proporcjach. Szata gładka, nos zadarty, uszy stojące, ogon naturalnie krótki. Pies musi sprawiać wrażenie zwierzęcia aktywnego, inteligentnego, o dobrze rozwiniętej muskulaturze, zwartej budowie i mocnym kośćcu. Żadna cecha nie może zaburzać ogólnej harmonii w budowie i ruchu psa.

WAŻNE PROPORCJE: Długość ciała mierzona od stawu barkowego do końca zadu jest nieznacznie większa niż wysokość w kłębie. Długość kufy stanowi mniej więcej 1/6 całkowitej długości głowy.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: pies towarzyski, żywy, skory do zabaw, zaborczy.

GŁOWA: Musi być mocna, szeroka i graniasta; skóra na głowie tworzy nieprzesadne, symetryczne fałdy i zmarszczki.

MÓZGOCZASZKA: Czaszka: Szeroka, między uszami niemal płaska, czoło wypukłe. Wydatne łuki nadczołowe, przedzielone wyraźną bruzdą biegnącą między oczami. Bruzda nie może rozciągać się na czaszkę. Guz potyliczny słabo rozwinięty. Stop: Zaznaczony

TWARZOCZASZKA: Głowę buldoga francuskiego charakteryzuje skrócenie części szczękowo-nosowej oraz nieznaczne do umiarkowanego nachylenie grzbietu nosa ku tyłowi, przez co nos jest nieco cofnięty i zadarty. Nos: Czarny, szeroki, cofnięty; nozdrza szeroko rozwarte i symetryczne, skierowane skośnie ku tyłowi. Zarówno cofnięcie nozdrzy jak i zadarty kształt nosa muszą jednak umożliwiać normalne oddychanie przez nos. Kufa: Bardzo krótka, szeroka, z koncentrycznymi, symetrycznymi fałdami. Wargi: Grube, nieco luźne i czarne. Górna warga łączy się z dolną w jej środkowej części, całkowicie zakrywając zęby. Profil górnej wargi jest opadający i zaokrąglony. Język nie może być widoczny jeśli pies nie jest pobudzony. Szczęki/Uzębienie: Szczęki szerokie i mocne. Żuchwa jest wysunięta przed górna szczękę i wygięta ku górze. Łuk dolnych siekaczy jest zaokrąglony. Szczęka nie może być skrzywiona ani skręcona. Odległość między łukiem górnych i dolnych siekaczy nie jest ściśle określona; istotne jest schodzenie się warg w taki sposób, aby całkowicie zakrywały zęby. Dolne siekacze są wysunięte przed górnymi. Siekacze i kły powinny być właściwie wykształcone. Pożądany jest komplet zębów w zgryzie. Policzki: Dobrze rozwinięte. Oczy: Dobrze widoczne, o żywym wyrazie, osadzone nisko, dość daleko od nosa i uszu, ciemne, dość duże, zaokrąglone. Białkówki powinny być całkowicie niewidoczne, kiedy pies patrzy na wprost. Oprawa powiek musi być czarna. Uszy: Średniej wielkości, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcach. Osadzone wysoko na głowie, ale niezbyt blisko siebie, noszone prosto. Otwór słuchowy skierowany ku przodowi. Skóra uszu musi być delikatna i miękka w dotyku.

SZYJA: Krótka, mocna, lekko wygięta, bez łałoku, rozszerza się w kierunku łopatek.

TUŁÓW: Górna linia: Wznosi się stopniowo, ale nie przesadnie, od kłębu do lędźwi. Tego typu ukształtowanie linii grzbietu, określane jako grzbiet karpiowaty, jest typowe dla rasy. Grzbiet: Szeroki, muskularny, mocny i stabilny. Lędźwie: Krótkie, szerokie i wysklepione Zad: wyraźnie opadający Klatka piersiowa: Cylindryczna i głęboka (sięgająca nieco poniżej łokcia); określana jako beczkowata, z mocno wysklepionymi żebrami,. Przedpiersie szerokie, widziane z przodu ma kształt kwadratu. Linia dolna i brzuch: Brzuch podciągnięty lecz nie przesadnie podkasany.

OGON: Naturalnie krótki, idealnie- wystarczająco długi, by zasłonić odbyt, nisko osadzony, raczej prosty, gruby u nasady i zwężający się stopniowo ku końcowi. Dopuszczalny jest ogon skręcony, zawinięty, załamany lub dłuższy, lecz nie sięgający poniżej stawu skokowego. Ogon, nawet w ruchu, nie przekracza linii poziomej grzbietu.

KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wygląd ogólny: Widziane z boku i z przodu – ustawione pionowo i równolegle. Łopatki: Ustawione mocno ukośnie. Ramię: krótkie, grube, muskularne, lekko wygięte. Łokcie: osadzone blisko ciała i ściśle przylegające. Przedramię: krótkie, proste i muskularne. Nadgarstki: Mocne i krótkie. Śródręcze: Krótkie, widziane z boku ustawione nieco skośne. Łapy: Małe, okrągłe i zwarte, tzw. kocie łapy, odstawione lekko na zewnątrz. Palce zwarte, pazury krótkie, grube i czarne.

KOŃCZYNY TYLNE: Wygląd ogólny: Kończyny tylne mocne i muskularne, nieco dłuższe niż przednie, co powoduje uniesienie zadu. Nogi, widziane z boku i z tyłu, ustawione prosto i równolegle. Uda: Muskularne i mocne. Stawy skokowe: położone dość nisko, nie nazbyt kątowane ani przesadnie strome. Śródstopie: mocne. Tylne łapy: Okrągłe, zwarte, nie skierowane do środka ani na zewnątrz.

CHÓD/RUCH: Kończyny, widziane zarówno z przodu jak i z boku, poruszają się równolegle w stosunku do płaszczyzny pośrodkowej ciała. Ruch swobodny, mocny i płynny.

SKÓRA: napięta.

SZATA

WŁOS: Gładki, przylegający, lśniący i miękki, bez podszerstka.

MAŚĆ: jednolicie płowa lub płowa pręgowana, ewentualnie z białymi znaczeniami. Umaszczenie bez znaczeń, ewentualnie z małą ilością bieli: Pręgowane: umaszczenie płowe z umiarkowanym poprzecznym ciemnym pręgowaniem, tworzącym „tygrysi” wzór. Mocne pręgowanie szata nie może całkowicie przesłaniać podstawowego płowego umaszczenia. Możliwe występowanie czarnej maski. Dopuszczalne niewielkie białe znaczenia. Płowe: umaszczenie jednolite, od jasno- do ciemno-płowego, z możliwym rozjaśnieniem spodnich partii ciała. Czarna maska może występować lub nie, jednak preferowane są osobniki z maską. Możliwe jest występowanie niewielkich białych znaczeń. Umaszczenie z umiarkowaną lub dużą ilością bieli: Pręgowane z umiarkowaną lub dużą ilością bieli: biel rozmieszczona równomiernie na całym ciele. Tolerowane są nieliczne plamy pigmentu na skórze. Płowe z umiarkowaną lub dużą ilością bieli: biel rozmieszczona równomiernie na całym ciele. Tolerowane jest występowanie nielicznych plam pigmentu na skórze. Nos musi być zawsze czarny, niezależnie od koloru szaty, nigdy brązowy lub błękitny. Osobniki całkiem białe, z czarną oprawą oczu i czarnym nosem są dopuszczalne, ale niepożądane ze względu na ryzyko głuchoty.

WYSOKOŚĆ I MASA CIAŁA: Wysokość w kłębie: Psy: 27-35 cm Suki: 24-32 cm Dopuszczalne jest odchylenie o 1 cm powyżej lub poniżej podanych wymiarów. Masa ciała: Psy: 9-14 kg Suki: 8-13 kg U osobników typowych dla rasy dopuszczalna jest masa ciała większa o 500g.

WADY: Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i komfort życia psa. Intensywna wyrażone cętkowanie u osobników pręgowanych z białym Intensywne cętkowanie u osobników płowo-białych. Ciemna pręga biegnąca wzdłuż kręgosłupa u osobników płowych Białe skarpetki u osobników pręgowanych i płowych. Jasne pazury

WADY POWAŻNE: Przesadnie wyrażony typ rasy. Kufa zbyt długa lub przesadnie krótka. Język widoczny przy zamkniętym pysku Jasne oczy. Pozioma linia grzbietu na odcinku od kłębu do lędźwi. Niedostateczna pigmentacja warg, nosa i powiek, których obwódki nigdy nie mogą być całkowicie pozbawione pigmentu. Zgryz cęgowy

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Agresja lub nadmierna nieśmiałość. Każdy pies przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości powinien zostać zdyskwalifikowany. Brak typu: niedostateczne wykształcenie cech charakterystycznych dla rasy, przez co pies odbiega wyglądem od innych przedstawicieli rasy. Nozdrza całkowicie zamknięte. Skrzywienie lub skręcenie szczęk, powodujące, że język jest stale widoczny. Siekacze żuchwy położone za siekaczami szczęki. Stale obnażone kły przy zamkniętym pysku. Różnobarwne oczy (heterochromia). Kolor nosa inny niż czarny. Uszy nie noszone prosto. Brak ogona (anuria) lub ogon wrośnięty. Szczątkowe palce na kończynach tylnych. Przeprosty w stawach skokowych. Szata długa, szorstka lub wełnista. Umaszczenie inne niż podane we wzorcu, a w szczególności czarne, czarne z płowymi znaczeniami (czarne podpalane) oraz wszelkie odcienie rozjaśnionej czerni, zarówno z białymi znaczeniami jak i bez znaczeń. Wzrost i masa ciała wykraczające poza granice przewidziane wzorcem. Upośledzenie oddychania. Głuchota. Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy.